ΑΠΟΨΕΙΣ
Ομιλία στη Γενική Συνέλευση των Διοικ. Δικαστών (21-11-2014), του Χαράλαμπου Πέππα, Εφέτη Δ.Δ. στο Διοικ. Εφετείο Αθηνών
Ενόψει της επελαύνουσας βαρβαρότητας (άστεγοι, άνεργοι, συσσίτια, στρατόπεδα προσφύγων, φυλακές κολαστήρια, πτωχοποίηση και ενοχοποίηση των φτωχών, ακραίος πλουτισμός), οι δικαστές οφείλουν, όχι κατ’ επιλογή αλλά ως καθήκον απέναντι στο λειτούργημα που διακονούν, να προστατεύσουν το Σύνταγμα και το Δημοκρατικό Πολίτευμα. Πρωτίστως όμως οφείλουν να αποδώσουν σε καθέναν αυτό που του οφείλεται: την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια. Αυτήν που μνημονεύεται στο άρθρο 2 του Συντάγματος, όπως και σε όλα τα θεμελιώδη νομοθετικά κείμενα. Η αρχή αυτής της προστασίας της αξιοπρέπειας του Ανθρώπου διαχέεται σ’ όλο το Σύνταγμα και έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο που εκφράζεται στα ατομικά, πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα (εργασία, στέγη, ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη, ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, ελεύθερη και απρόσκοπτη συμμετοχή στην πολιτική και οικονομική ζωή, ασφάλιση, συνταξιοδότηση).
Η ανθρώπινη ιστορία των αγώνων για τη δημιουργία Δημοκρατικών Συνταγμάτων αποτελεί ό,τι πιο ελπιδοφόρο στην πορεία προς τον πολιτισμό του «αξιοπρεπώς ζην» για τον κάθε άνθρωπο. Με τα Συντάγματα εισήλθαν στην Ιστορία εκατομμύρια άνθρωποι που μέχρι τότε δε λογίζονταν ως τέτοιοι καθόσον στερούνταν ακόμα και της έννοιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τώρα όμως συμβαίνει το αντίθετο: Η συνταγματική προστασία δεν «χωράει» όλους, αλλά μερικούς, οπότε «πρέπει» να εξαιρεθούν απ’ αυτήν, μέσω της διαδικασίας της απανθρωποποίησής τους, όσοι περισσεύουν. Και περισσεύουν πολλοί.
Τόνισα, όσο πιο λιτά μπορούσα τη σημασία του Συντάγματος για να τονίσω τη σημασία του λειτουργήματός μας. Για να είναι όμως σε θέση οι Δικαστές να προστατεύσουν τα αγαθά αυτά θα πρέπει να είναι ουσιαστικά ανεξάρτητοι. Δηλαδή θα πρέπει:
1) Να λαμβάνουν αποζημίωση ανάλογη της σπουδαιότητας του λειτουργήματός τους,
2) Να μην κηδεμονεύονται από άλλα Δικαστήρια που έχουν την εξουσία του δεσμείν και λύειν, ήτοι που αποφασίζουν περί παντός όσον αφορά τις μεταθέσεις, προαγωγές, πειθαρχικές διώξεις, συνταγματικότητα…
3) Να συμμορφώνεται άμεσα η Διοίκηση με τις αποφάσεις των Δικαστηρίων
4) Να μην κηδεμονεύονται, ο ίδιοι οι δικαστές, από τις φιλοδοξίες τους, προσδοκώντας να καταλάβουν κάποιο αξίωμα
5) Να μπορεί άφοβα ο Δικαστής να εκφράζει τις απόψεις του και να απονέμει δικαιοσύνη κατά συνείδηση,
6) Να είναι ακώλυτη η πρόσβαση των πολιτών στη Δικαιοσύνη.
Όμως, ήδη, με όλα όσα συμβαίνουν, εκείνο το οποίο τελικά διακυβεύεται είναι η πεμπτουσία της Δικαιοσύνης δηλαδή, αφενός η ανεξαρτησία των λειτουργών της και αφετέρου η συμμόρφωση με τις αποφάσεις τους. Χωρίς ανεξαρτησία και συμμόρφωση δεν υφίστανται δικαστές.
Η κυβερνητική εξουσία εκεί αποσκοπεί: στη δημιουργία οιονεί δικαστών. Η αποκαλούμενη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, πραγματική η επινοημένη, αποτελεί την προκρούστεια κλίνη συρρίκνωσης της Δικαιοσύνης και, ως επακόλουθο αυτής, και της Δημοκρατίας.
Τελειώνω και ευχαριστώ για την προσοχή σας, με το ερώτημα:
Θα εγκαταλείψουμε τη Δικαιοσύνη και το λειτούργημά μας στην κλίνη του Προκρούστη;